Ετσι ονομάζεται η συλλογή ποιημάτων του Ντίνου Πετράκη, της Ελένης Γιδά και του Γιώργου Βασιλόπουλου. Κερπινή ειναι ενα χωρίό βορεια των Καλαβρύτων. Ταϊβαν ειναι το παρατσούκλι ενος απο τα παιδια που φτιάξαν το βιβλιαράκι.
Παρακάτω μερικά ποιηματα απο το βιβλίο.

Γιώργος Βασιλόπουλος.

Αγαπώ τα άρρωστα χελιδόνια
που μένουν
καθηλωμένα
σ’ ένα μέρος
ονειρευόμενα
το παρελθόν
χωρίς να μπορόυν τώρα
να πετάξουν στο τώρα
ξεχνώντας έτσι στο τέλος
που έρχεται
σαδιστικά
σιγά-σιγά
μισώ το χειμώνα

****************************

Περιπτώσεις χωρίς ελπίδα επιστροφής ξανά.
Το άλογο μέσα μου έσπασε το χαλινάρι.
Το βλέπω μερικές φορές
απο μακριά.
Το βλέπω να τρέχει σ’ ένα ξερό βουνό.
Φοβισμένο, πεινασμένο, μόνο του

****************************

Τριγυρίζω τριγυρίζω
σε τίποτα δεν μετέχω,
ούτε είμε και θεατής.
είμαι μερικές φορες
ένας μοναχικός μονομάχος
κι άλλες φορές δεν ειμαι.
ούτε αυτό.
Νιώθω όπως όταν εκσπερματώνω
και σύντομος και γλοιώδης.
Κάθε βράδυ το μυαλό μου
λαχανιασμένο με φωνάζει.
Φοβάται τα πράγματα που
καταχιλιάδες το τριγυρίζουν.
Το σκοτάδι τη νύχτα γίνεται φώς την ημέρα.
Επικοινωνούν, συνομωτούν εναντίον μου
το λογικό με το τρελλό.
Θέλουν να με βγάλουν
απ’ την ισορροπία μου.
Ένας ψίθυρος τη νύχτα σε τρελλαίνει,
ένας ψίθυρος τη μέρα σε γαληνεύει.
Όμως δεν είναι πάντα έτσι.
Κάθε βράδυ οι αισθήσεις σου
είναι ελευθερες να σε ταξιδέψουν.
Κάθε βράδυ γλύφεις τις πληγες σου…

*******************************

Ελένη Γιδά

“Το μωβ κομμάτι της σκέψης”

Η ιστορία
επαναλαμβάνεται, μου λες,
το αίμα παίρνει πάλο βράση,
οι σατανάδες,
εραστές του πολέμου
σηκώνουν με άνεση τις ταφόπλακες
χαμογελώντας μας
με τα καταματωμένα δόντια τους

η ιστορία,
θα επαναληφθεί, μου λες,

όλοι, προστάζεται
πολέμα, αγωνίσου,
κόψε το κλαδί της ζωής
που κάθονται τα νιάτα σου,
κόψε το κλαρί
για να λιπάρεις
τα χώματα τουτα,
τα Ελληνικά,

η ζωή μου.
η ζωή μας, δεν επαναλαμβάνονατι, σου λέω,
σας το λέω δυνατα,

έχεις δίκιο, μα…
τα χρόνια μας
κάνουν τον κύκλο τους,
με ιλαρότητα και θάνατο.
με έρωτα και πόνο,

πως άραγε
θα γράψω τη δικιά μου
ιστορία;
αν πολύ πρόωρα
με σκοτώσει η ιστορία;

************************

Ντινος Πετράκης

Κι αυτό το λέτε ζωή. Παντρεμένα νεαρά ζευγάρια
κάθεστε στα καφενεία και δεν λέτε τίποτα.
Παντρεμένα νεαρά ζευγάρια με παιδί ασχολείστε
μόνο μαζί του, με τη ζωή σας, το παιχνίδι σας,
την λατρεία σας, τον καραγκιόζη σας.
Η ζωή είναι πάνω σ’ ένα καράβι που ταξιδεύει στο
Αιγαίο.
Η ζωή είναι στο χαβαλέ ενός άγριου μεθυσιού
στις τέσσερις το πρωί.
Είναι στο βλέμμα σου που συναντάει το δικό της
όταν το λεωφορείο της σταματάει δίπλα στο δικό σου
για μια στιγμή και μετά επιταχύνει και χάνεται.

Αυτά για σημερα, αυριο τα υπολοιπα…

Καλημερα

δ.

Propaganda Collective